Brancutopia | autonome sculptuur  /                   utopisch stedenbouwkundig model

NL

Met een scala aan metalen ringen, schijven, bouten en moeren construeer ik een woud van ranke stapelingen: Brancutopia. Het beeld is allereerst een ode aan het werk van de Roemeense beeldhouwer Constantin Brâncuşi, die gedurende zijn hele leven op zoek was naar zijn ideale Endless Column, een stapeling van identieke elementen.

Brancutopia kan daarnaast als een schaalmodel voor een veld met wolkenkrabbers gelezen worden. De torens zijn zorgvuldig geplaatst op een geometrische onderlegger met cirkelvormige eilanden en uitgeslepen stroomgeulen. Steden die heden ten dage bestaan uit talloze wolkenkrabbers –denk aan Hong Kong of São Paulo– zijn ooit ontsproten aan utopische gedachten over de ideale stad met veel hoogbouw in een eindeloze vlakte van groen, water en wegen. Deze utopiën werden in het interbellum verbeeld in een stedenbouwkundig plan voor Parijs (Le Corbusier: Plan Voisin, 1925), als filmdecor (Fritz Lang: Metropolis, 1929) en zelfs als amusementsmaquette op een wereldtentoonstelling (Futurama, New York, 1939).

In Brancutopia vloeien beeldhouwkunst en bouwkunst geleidelijk in elkaar over. Het is maar net hoe je er naar kijkt. Als je wolkenkrabbers – net als de Endless Column – definieert als een ranke stapeling identieke elementen, dan is de vergelijking tussen sculptuur en architectuur snel gemaakt.

Elke keer wanneer ik over de Brienenoordbrug Rotterdam binnenrijd, overvalt me een gevoel van thuiskomen, trots op de imposante, immer uitdijende skyline van mijn stad.

ENG

With an array of metal washers, discs, bolts and nuts, I construct 'Brancutopia': a forest of slender stacks. The sculpture is first and foremost an ode to the work of Romanian sculptor Constanin Brâncuşi, who spent his entire life searching for his ideal Endless Column, a stacked column of identical elements. This eventually succeeded in Târgu-Jiu, Romania.

'Brancutopia 'can additionally be read as a scale model for a field of skyscrapers. The towers are carefully placed on a geometric underlay with circular islands and carved out stream channels. Contemporary cities that incorporate countless skyscrapers - think of Hong Kong or São Paulo - have their origin in utopian thoughts about the ideal city with lots of high-rise buildings in an endless plain of greenery, water and roads. These utopias were depicted in the interwar period in an urban plan for Paris (Le Corbusier: Plan Voisin, 1925), as film sets (Fritz Lang: Metropolis, 1929) and even as entertainment models at a world exhibition (Futurama, New York, 1939).

In 'Brancutopia', sculpture and architecture gradually flow into each other. It just depends on how you look at it. If you define skyscrapers    - like the Endless Column - as a slender stack of identical elements, the comparison between sculpture and architecture is easily made.

Every time I drive over the Brienenoord Bridge into Rotterdam, a feeling of coming home overcomes me, proud of my city's imposing, ever-expanding skyline.