Ins Blaue Hinein | (wand)sculptuur, glasappliqué

NL

Meermaals heb ik planetaria bezocht en mij vergaapt aan de planeten die rondom de zon cirkelen. Het driedimensionale rondsuizen valt slechts met moeite na te bootsen met ingewikkelde draaimechanieken. Ook antieke, sterrenkundige meetinstrumenten boeien mij mateloos. Hoe ze precies werken ontgaat me, maar hun vormgeving –een combinatie van functionaliteit en schoonheid– blijft me fascineren. Wat me bij het aanschouwen van dergelijke astronomische apparaten zo boeit, is dat ze vorm en gedrag overnemen van de hemellichamen die ze bestuderen: even sierlijk en onnavolgbaar.

Ik heb in mijn sculptuur 'Ins Blaue Hinein' het zonnestelsel vertaald in een overzichtelijk tweedimensionaal systeem waarin tien planeten, in de vorm van stuiterballen, hun vaste plek aan het firmament hebben gekregen. Het raster is ontleend aan een landmeetkundige onderlegger waar men een cirkel niet in 360 graden maar in 400 graden verdeelt.

'Ins Blaue Hinein' poogt een herinrichting van het heelal te zijn, waarmee ik voor eens en voor altijd regelmaat wil brengen in het ondoorgrondelijke planetaire gedraai. Het betoverende beeld van een kwetsbare blauwwitte bol, zoals voor het eerst in 1968 beschreven door astronauten, geldt voortaan voor alle planeten.

ENG

More than once I have visited planetariums and marvelled at the planets circling the sun. The three-dimensional orbiting can only be mimicked with complicated turning mechanisms with great effort. Antique, astronomical measuring instruments also fascinate me immensely. How exactly they work eludes me, but their design -a combination of functionality and beauty- always catches my intention. When contemplating such astronomical devices I always get fascinated by the idea that they adopt the form and behaviour of the celestial bodies they study: equally graceful and inimitable.

In my sculpture ‘Ins Blaue Hinein’, I have translated our solar system into an uncluttered two-dimensional system in which ten planets (replaced by bouncing balls) have been given their permanent place in the firmament. The grid is derived from an overlay used in land survey practices where one divides a circle not into 360 degrees but into 400 degrees.

‘Ins Blaue Hinein’ attempts to be a rearrangement of the universe, with which I want to bring regularity, once and for all, to the unfathomable planetary swirl. The enchanting image of a fragile blue-white sphere, as first described by astronauts in 1968, henceforth applies to all planets.