Met een scala aan metalen ringen, schijven, bouten en moeren construeer ik een woud van ranke stapelingen: Brancutopia. Het beeld is allereerst een ode aan het werk van de Roemeense beeldhouwer Constantin Brancusi, die gedurende zijn hele leven op zoek was naar zijn ideale Endless Column, een stapeling van identieke elementen.

Brancutopia kan daarnaast als een schaalmodel voor een veld met wolkenkrabbers gelezen worden. De torens zijn zorgvuldig geplaatst op een geometrische onderlegger met cirkelvormige eilanden en uitgeslepen stroomgeulen. Steden die heden ten dage bestaan uit talloze wolkenkrabbers –denk aan Hong Kong of São Paulo– zijn ooit ontsproten aan utopische gedachten over de ideale stad met veel hoogbouw in een eindeloze vlakte van groen, water en wegen. Deze utopiën werden in het interbellum verbeeld in een stedenbouwkundig plan voor Parijs (Le Corbusier: Plan Voisin, 1925), als filmdecor (Fritz Lang: Metropolis, 1929) en zelfs als amusementsmaquette op een wereldtentoonstelling (Futurama, New York, 1939).

In Brancutopia vloeien beeldhouwkunst en bouwkunst geleidelijk in elkaar over. Het is maar net met welke schaalbril je er naar kijkt. Als je wolkenkrabbers –net als de Endless Column– definieert als een ranke stapeling identieke elementen, dan is de vergelijking tussen sculptuur en architectuur snel gemaakt.