Met de reeks Kwadraatmeter onderzoek ik het weven als ordeningsprincipe. De weefsels zijn weliswaar opgebouwd uit dezelfde kleurbanen, maar verschillen enorm in eindbeeld doordat de gekozen bindwijze net even anders is. Het is verbazingwekkend om te zien hoe een klein verschil in gekozen weefpatroon zo’n grote diversiteit aan kleurbeelden kan opleveren.

“Meten is weten” is een motto dat zijn gelijk reeds lang bewezen heeft. Hoe anders wordt het wanneer –zoals bij Kwadraatmeter het geval is– honderd meetlinten door elkaar gevlochten worden tot een vlechtwerk van één vierkante meter. Dit flexibele weefsel blijkt namelijk geen betrouwbaar meetinstrument op te leveren, het is ongeschikt om oppervlaktes accuraat mee op te meten. Kwadraatmeter werpt zo een poëtisch licht op het begrip ‘een meter bij een meter’.

In de reeks weefexperimenten orden ik de meetlinten bovendien zodanig dat de kleuren zich loszingen van de bindwijze en zich gaan gedragen als zelfstandige lagen. De vlechtwerken worden daardoor steeds losser en ruimtelijker. Daar waar de noodzakelijke vlechtverbindingen ontbreken zet ik metalen zeilringen in als constructief hulpmiddel om de verschillende lagen bij elkaar te houden.

Het weefsel kruipt uit het platte vlak en groeit uit tot een driedimensionaal reliëf: weven als sculpturale handeling.